Hoe zou het zijn als je het niet meer alleen hoeft te dragen?

Wat fijn dat we zo’n goed verzorgingssysteem hebben in ons landje. We kunnen een griepprik halen, we maken verkeersdrempels in de woonwijk, we hebben een wijkapp om onze buurt in de gaten te houden. Samen zorgen we ervoor dat het goed gaat met ons lijf.

En ons hoofd dan? Wat als we een geestellijk probleem tegenkomen?

Dan is het opeens een individueel probleem. Jouw neerslachtigheid, jouw emoties, jouw eenzaamheid, jouw onzekerheid…

Maar… klopt dat wel?

Wat gebeurt er als de gedachte dat het alleen van jou is (en je er nog schuldig aan bent ook) het alleen maar erger maakt?

De weerslag daarvan heeft ook effect op je omgeving, zelfs op onze maatschappij. Filosofen en wetenschappers besteden al de nodige aandacht aan de overdraagbaarheid van ideeën en emoties. Dat ook deze besmettelijk zijn. Muziek in de hitlijsten, mode en social media laten al zien dat we meer met elkaar delen dan alleen het fysiek meetbare.

Dit wordt wel het collectief geheugen genoemd. Er is een ‘veld’ van informatie en energie, waar alle mensen aan bijdragen.

 Je bent dus niet alleen in je eenzaamheid, je emoties, je onzekerheid, je verdriet. Het is van ons allemaal en kan dus ook niet jouw schuld zijn.

Deze gedachte op zich maakt het al minder zwaar.

We hebben er geen ‘griepprik’ voor, maar het is heel normaal en volkomen legitiem als je hulp bij een geestelijk probleem vraagt. We hebben er namelijk allemaal mee te maken en het beïnvloedt ons allemaal.